Stefan Żeromski urodził się 14 października 1864 roku w Strawczynie, w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W trakcie nauki stracił rodziców, utrzymywał się głównie z udzielanych korepetycji. Z czasu gimnazjum pochodzą jego pierwsze próby literackie – wiersze, dramaty, przekłady z literatury rosyjskiej. Literat zadebiutował w 1882 roku, publikując
w “Tygodniku Miód i Powieści” (nr 32) wiersz “Pragnienie”. Trudności finansowe i kłopoty zdrowotne sprawiły, że Żeromski nie uzyskał matury i jesienią 1886 roku wyjechał do Warszawy. Podczas działalności w tajnej akcji oświatowej i studenckim kółku Kielczan zetknął się z ruchem socjalistycznym. W 1890 roku Żeromski przenosi się do Nałęczowa, gdzie dalej zajmuje się udzielaniem korepetycji.

Był inicjatorem założenia Uniwersytetu Ludowego, optował za przeprowadzaniem kursów dokształcających i założeniem teatru ludowego. To z jego inicjatywy powstało w 1906 roku Towarzystwo Szerzenia Oświaty „Światło”. Burzliwe czasy rewolucji pobudziły aktywność artysty. Pisał wiele artykułów, nowel. Okres pierwszej wojny światowej to czas, kiedy pisarz bardzo mocno zaangażowany jest w sprawy kraju; pełnił m.in. funkcję oficera w krakowskim departamencie wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego, zastępcy sekretarza w Naczelnym Komitecie Zakopiańskim. W roku 1918 spotkało pisarza niezwykle bolesne doświadczenie, a mianowicie śmierć syna. W tym to roku zrozpaczony literat został wybrany przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Zakopiańskiej.